Allan Kardec wiens echte naam Hippolyte Léon Denizard Rivail was, werd geboren in Frankrijk, in de stad Lyon in 1804. Na zijn eerste studies is hij gaan studeren op het instituut van de beroemde professor Pestallozzi in Yverdon, in Zwitserland. Al vroeg werd hij een van de meest uitblinkende leerlingen van Pestallozzi, een intelligente en toegewijde medewerker, die later een grote invloed zou gaan hebben op het onderwijs in Frankrijk.
Na het beëindigen van zijn studies in Yverdon, verhuisde hij naar Parijs, waar hij een gewaardeerde leraar werd zowel in de letteren als ook in de wetenschappen, zich onderscheidend als voornaam pedagoog en verspreider van de leermethode van Pestallozzi.
In 1854 hoorde hij voor de eerste keer praten over de draaiende tafels, een populair vermaak in de hogere Franse kringen.
Na zijn studies in Yverdon verhuisde Rivail naar Parijs waar hij zowel zijn doctoraal haalde in de letteren als ook in de wetenschap, terwijl hij zich onderscheidde als een opmerkelijk pedagoog en verspreider van de Pestallozziaanse methode. Hij werd lid van verscheidene wetenschappelijke verenigingen.
Als pedagoog publiceerde Rivail talloze didactische boeken. Uit die tijd komen ook zijn plannen en ideeën voor de hervorming het Franse onderwijs. Sommige van zijn gepubliceerde werken zijn: Theoretische en Praktische Cursus van Aritmetica, Franse Klassieke Grammatica, Grammaticale Catechismus van de Franse Taal en talloze cursusprogramma’s voor natuurkunde, scheikunde, astronomie en filosofie.
Bij het beëindigen van deze langdurige activiteit en pedagogische ervaringen, was professor Rivail klaar om een andere taak op zich te nemen: het op schrift stellen van de spiritistische leer. Zijn nieuwe missie begon in 1854 toen hij voor het eerst hoorde van de “draaiende tafels”, een populair vermaak in de hogere Franse sociale kringen.
Ondanks zijn studies over het magnetisme, was Rivail in het begin nogal sceptisch hierover. Hij zei toen: “Pas als iemand mij kan bewijzen dat tafels een soort denkend vermogen hebben, kan ik geloven wat zij zeggen. Laat mij dit, tot dan, als een fabeltje beschouwen”.
Na het verschijnsel eens te hebben bijgewoond, concludeerde hij dat er sprake was van iets dat bestudeerd moest worden om erachter te komen wat de oorzaak van het fenomeen was. Door middel van de mediums Baudin, kwam Rivail in contact met het fenomeen van het schrijven door middel van een mandje. Een potlood was vastgemaakt aan de bodem van een broodmand en het geheel werd toen in balans gehouden door de vingertoppen van de mediums. Op die manier werden heel precieze antwoorden gegeven op vragen gesteld aan de geesten. Er was geen twijfel mogelijk: hij stond voor een nieuw feit dat het bestuderen waard was. Hij begon toen de fenomenen te analyseren volgens de experimentele methode want hij kon merken dat al die manifestaties waarschijnlijk het werk bleken te zijn van intelligenties (geesten) die op de Aarde hadden geleefd.
En zo, schreef hij, terwijl hij de informatie van de geesten verzamelde, “Het Boek der Geesten”, het basiswerk van de Spiritistische Leer. Dit monumentale werk is niet geschreven door een filosoof of gedicteerd door een geest: het is het resultaat van de onthullingen van verscheidene geesten, alle overeenstemmend, ondanks het feit dat ze door verschillende mediums en op verschillende plaatsen waren verkregen.
Om een scheiding aan te brengen tussen de werken van hemzelf en die die gedicteerd zijn door de geesten via de mediums Kardec analyseerde de communicatie en antwoorden van de geesten, vergeleek, wisselde van gedachten en accepteerde de berichten alleen na zich ervan overtuigd te hebben dat ze vrij waren van welke twijfel dan ook.
(Bron: ISC) en door hem samengesteld, begon Rivail het pseudoniem Allan Kardec te gebruiken.